صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۷۲ وَ إِنِّي وَ إِنْ لَمْ أُقَدِّمْ مَا قَدَّمُوهُ مِنَ الصَّالِحَاتِ فَقَدْ قَدَّمْتُ تَوْحِيدَكَ وَ نَفْيَ الْأَضْدَادِ وَ الْأَنْدَادِ وَ الْأَشْبَاهِ عَنْكَ، وَ أَتَيْتُكَ مِنَ الْأَبْوَابِ الَّتِي أَمَرْتَ أَنْ تُؤْتَى مِنْهَا، وَ تَقَرَّبْتُ إِلَيْكَ بِمَا لَا يَقْرُبُ أَحَدٌ مِنْكَ إِلَّا بِالتَّقَرُّبِ بِهِ. و من اگر چه کردارهاى شایسته ‏اى را که کوشش‏ کنندگان در عبادتت پیش فرستاده ‏اند (بجا آورده ‏اند) نفرستاده ‏ام (بجا نیاورده ام) لیکن یگانه دانستن تو و اینکه اضداد و امثال و مانندهائى براى تو نیست را پیش فرستاده‏ ام (به آن ایمان آورده ‏ام) و از درهائى که امر فرموده‏ اى از آنها به سوى (رحمت) تو آیند به درگاهت آمده ‏ام (حضرت صادق- علیه ‏السلام- فرموده: اوصیاء «پیغمبر- صلى الله علیه و آله-: ائمه‏ ى معصومین، علیهم ‏السلام» ابواب و درهاى خداى عزوجل هستند که از آن درها به سوى او مى ‏روند، و اگر ایشان نبودند خداى عزوجل شناخته نمى‏شد، و خداى تبارک و تعالى «روز قیامت» به ایشان بر مردم احتجاج کرده برهان و دلیل مى‏ آورد) و به آنچه (ولایت و دوستى حضرت امیرالمومنین علیه‏ السلام که) کسى جز با درخواست و قرب و نزدیک شدن به آن به تو نزدیک نشود طلب قرب و نزدیک شدن به درگاه تو نموده ‏ام.