احادیث و روایاتی که به ذکر خصوصیات ظاهری حضرت مهدی (عجل الله) می‌پردازند بسیار است و دلیل توجه زیاد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان معصوم (علیهم السلام ) احادیث و روایاتی که به ذکر خصوصیات ظاهری حضرت مهدی (عجل الله) می‌پردازند بسیار است و دلیل توجه زیاد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان معصوم (علیهم السلام ) به این موضوع، از آن جهت است که به دلیل اطاله غیبت، مدعیان دروغین مهدویت خود را به جای حضرت مهدی (عجل الله ) جا می‌زنند و این احادیث برای آگاهی و شناخت امام زمان( علیه السلام) از مدعیان کذاب است؛ پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌فرمایند: «مهدی از من است. پیشانی فراخ و درخشان و بینی کشیده دارد» بحار الانوار، ج۵۱، ص ۹۰ رسول خدا (صلوات الله علیه) می‌فرمایند: « مهدی طاووس اهل جنت است و هاله‌ای از نور الهی او را در بر گرفته است» منتخب الاثر، ص۱۴۷ در جای دیگر می‌فرمایند: «مهدی از نسل من است. چهره‌اش همچون ماه نورانی و صورتش گرد و درخشان است، رنگ چهره‌اش گندمگون و اندامش اسرائیلی (همانند فرزندان بنی اسرائیل بلند قامت و چهارشانه) است » منتخب الاثر، ص۱۸۵ و نیز فرموده است: «محاسن صورتش انبوه است و بر گونه‌اش، خال زیبایی دارد» منتخب الاثر، ص۱۶۶ 1. امام علی (علیه السلام) درباره خصوصیات ظاهری امام زمان (عجل الله ) می‌فرمایند: « چهره‌ای زیبا و محاسنی انبوه دارد. درخشندگی صورتش بر سیاهی محاسنش غلبه دارد» بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۶ 1. امام باقر (علیه السلام) می‌فرمایند: «چهره مهدی( علیه السلام) سرخ و سفید است و مانند ماه می‌درخشد. او محاسن انبوه دارد و دندان‌هایش درخشان و با فاصله هستند. پیشانی‌اش فراخ و درخشان است» منتخب الاثر، ص۱۶۵ 1. امام صادق (علیه السلام ) می‌فرمایند: « هنگام ظهور، با اینکه کهنسال است ولی جسم و سیمای او جوان است. قدرت بدنی فراوانی دارد که اگر بر کوه‌ها نهیب زند، فرو می‌پاشند» منتخب الاثر، ص۲۲۱ 1. امام باقر( علیه السلام) می‌فرماید: « پدرم از پدرش و جدم از امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) روایت می‌کند که روزی امیرالمؤمنین بر بالای منبر فرمود: از فرزندان من در آخرالزمان مردی ظهور خواهد کرد که رنگ رخسارش سفید متمایل به سرخ و سینه‌اش ستبر و شانه‌هایی درشت و قوی دارد. در پشتش دو خال است، یکی به رنگ پوستش و دیگری مشابه خال پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم) است» شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، باب ۵۷، ص۵۶۰